Άρθρο στην εφημερίδα «Τα Νέα»: «H έμφυλη βία μας αφορά όλους και όλες προσωπικά»

2021/11/25
Άρθρο στην εφημερίδα "Τα Νέα": "H έμφυλη βία μας αφορά όλους και όλες προσωπικά"

Πέρασαν 10 χρόνια από την υπογραφή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και την δημιουργία της πανελλαδικής τηλεφωνικής γραμμής SOS 15900 για τα θύματα της έμφυλης βίας. «Χάρι» στη πανδημία, ο δημόσιος λόγος (και τα ΜΜΕ) μίλησαν για τη βία, αυξήθηκαν οι καταγγελίες για την ενδοοικογενειακή βία, άρχισε το ελληνικό metoo και οι γυναικοκτονίες πέρασαν από τα ψιλά των εφημερίδων στις πρώτες σελίδες.

Μέχρι τώρα αναλύσαμε διεξοδικά το έγκλημα συνδέοντάς το με τις ευρύτερες ανισότητες του φύλου στην κοινωνία και την πολιτική. Μίλησαν και οι «Επικίνδυνες» της ΕΡΤ για τη βία διερευνώντας μηχανισμούς αναπαραγωγής και τακτικές αντιμετώπισης. Πολλοί πολιτικοί (άνδρες και γυναίκες) κάνουν σήμερα δηλώσεις με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Τι έχουμε να πούμε ή να κάνουμε επιπλέον?

Εμείς που δεν είμαστε στην κυβέρνηση (ή στην Βουλή) που έχουν χρέος να βελτιώσουν νόμους και υποδομές; Που δεν είμαστε επαγγελματίες της πρώτης γραμμής που έχουν χρέος να υποστηρίζουν τις γυναίκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Και όμως. Όλοι και όλες εμείς που δεν έχουμε αρμοδιότητα για κάτι συγκεκριμένο, έχουμε να παίξουμε ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Έχουμε να αναρωτηθούμε ποιά είναι η ατομική μας ευθύνη για το έγκλημα που συντελείται μεν στον κλειστό χώρο του σπιτιού ή γραφείου, αφορά όμως, και τη δική μας καθημερινότητα.

Πώς αντιδράμε ως υπεύθυνοι/ες πολίτες όταν βρισκόμαστε σε καταστάσεις όπως:

Ακούμε λεκτικά, περιφρονητικά, απαξιωτικά σχόλια ενός άνδρα προς μία γυναίκα ή το ύψωμα της φωνής του συζύγου στο διπλανό μας τραπέζι στην ταβέρνα, βλέπουμε το απότομο σπρώξιμο της φίλης ενός περαστικού ή ένα προϊστάμενο να παρενοχλεί σεξουαλικά μιας υφισταμένη. Όλα είναι αρχικές εκφράσεις μιας συμπεριφοράς που δεν αργεί να κλιμακωθεί και να ανέβει τα σκαλιά της πυραμίδας της βίας και να γίνει: φωνές και κλάματα στο διπλανό μας διαμέρισμα, μια σοβαρά τραυματισμένη γυναίκα στα επείγοντα ενός νοσοκομείου, ένας βιασμός μιας τουρίστριας, ή ακόμα και μια γυναικοκτονία.

Ξέρουμε ότι η καταγγελία δεν είναι εύκολη. Οι γυναίκες δεν καταγγέλλουν γιατί αισθάνονται ανασφάλεια και φόβο, γιατί εγκλωβίζονται στις παράλληλες σχέσεις εξάρτησης με τον δράστη (οικογενειακές, εργασιακές), γιατί η απεμπλοκή θέλει ψυχραιμία και λογική, η οποία συνήθως έρχεται αργά.

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς οι μάρτυρες της έμφυλης βίας?

Μπορούμε να βοηθήσουμε τις γυναίκες να «σπάσουν τη σιωπή», να τις ενθαρρύνουμε να καταγγείλουν τον δράστη, να τις ενισχύσουμε να αντιμετωπίσουν καλύτερα τις συνέπειες αυτής της απόφασης στην οικογένεια ή την εργασία τους. Όμως, συχνά γυρνάμε την πλάτη στα περιστατικά γιατί δεν μας αφορούν προσωπικά για να μην «μπλέξουμε» ή για να μην χρειαστεί να πάρουμε θέση σε μια διαπροσωπική διαμάχη.

Μηδενική ανοχή λοιπόν πρέπει νάχουν όχι μόνο τα θύματα, αλλά και οι μάρτυρες της βίας της διπλανής πόρτας, του διπλανού γραφείου ή στο δρόμο.

Γιατί η έμφυλη βία μας αφορά όλους και όλες προσωπικά, αφού ζούμε σε ένα κόσμο όπου είναι διάχυτη και δεν γνωρίζει κοινωνική τάξη. Γιατί τη γυναίκα του μπορεί να την σκοτώσει ένας εφοπλιστής, ένας πιλότος, ένας αστυνομικός ή ένας φοιτητής.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Στα ΝΕΑ 25/11/2021, σελίδα 42.