| Μικρές, μεγάλες ματαιώσεις |
| Tης Mαριας Kατσουνακη |
|
Ματαιώθηκε, λέει, ένας ανοικτός δημόσιος διαγωνισμός για την «Παραγωγή καλλιτεχνικών έργων που προωθούν την ισότητα των φύλων». Μικρή, ελάχιστη όχληση, μέσα σε ορυμαγδό γεγονότων και πιέσεων, εσωτερικών και εξωτερικών. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (επί της προηγούμενης γεν. γραμματέως) κατόρθωσε να δεσμεύσει χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ενωση μέσω ΕΣΠΑ, για να χρηματοδοτήσει την παραγωγή καλλιτεχνικών έργων εικαστικής, παραστατικής και οπτικοακουστικής δημιουργίας. Ο διαγωνισμός είχε καταληκτική ημερομηνία προσφορών την 1η Οκτωβρίου 2012. Την ίδια μέρα, ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε παράταση της ημερομηνίας υποβολής προσφορών και την επομένη ανάρτησε ανακοίνωση ότι ο διαγωνισμός ματαιώνεται χωρίς κάποια επίσημη εξήγηση. Οσοι καλλιτέχνες ανταποκρίθηκαν, δαπανώντας χρόνο και χρήματα (τρεξίματα σε εφορείες, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες, για να εκδοθούν οι απαραίτητες εγγυητικές επιστολές) άρχισαν να διαμαρτύρονται. Με επιστολές στον Τύπο (όπως η «ομάδα πρωτοβουλίας ντοκιμαντεριστών», που είχε υποβάλει 23 προτάσεις) και σχόλια στο Διαδίκτυο. Το θέμα έφτασε και στη Βουλή με ερωτήσεις που κατέθεσαν βουλευτές (από ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ) στον αρμόδιο υπουργό. Ως εκεί. Τα δέοντα έγιναν, η απορία παρέμεινε. Τι σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ο διαγωνισμός «δεν ανταποκρίνεται πλέον επαρκώς και αποτελεσματικά στη νέα πολιτική του υπουργείου Εσωτερικών»; Τίποτα, μάλλον. Στερεοτυπικά, αδιάφορα, διεκπεραιωτικά, με την αποστασιοποιημένη γλώσσα της γραφειοκρατίας, η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Κάποιοι καλλιτέχνες προσπάθησαν, επένδυσαν, αναθάρρησαν, σε μια εποχή διαρκών εμποδίων και ματαιώσεων, και βρέθηκαν αντιμέτωποι με την άρνηση. Σύμφωνοι. Δεν είναι η πρώτη φορά και ούτε θα είναι η τελευταία. Μία ακόμη ιστορία προστέθηκε σε δεκάδες αφηγήσεις που βασίζονται στην ασυνέχεια της δημόσιας διοίκησης. Αλλαγές προσώπων, αλλαγές πολιτικών. Τόσο απλό, τόσο καταλυτικό, τόσο στενά συνδεδεμένο με τη χρεοκοπία της χώρας. Εν προκειμένω, όμως, δεν υπάρχει ούτε το αποστομωτικό επιχείρημα του κόστους. Τα έργα θα τα χρηματοδοτούσε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αρα; Τα συμπεράσματα περιστρέφονται κι αυτά γύρω από γνώριμες αποτιμήσεις: απαξίωση των ανθρώπων που πήραν στα σοβαρά τον διαγωνισμό, ακύρωση της δουλειάς τους. Είπαμε όμως εξαρχής: το πρόβλημα φαίνεται να απασχολεί κυρίως όσους αναμείχθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και, ενδεχομένως, τους οικείους τους. Αν κάπου απέτυχε παταγωδώς η ελληνική πολιτεία και κοινωνία ήταν (εκτός από την αξιοκρατία) και στην αξιολόγηση των προβλημάτων. Επί χρόνια, αναδεικνυόταν ως μέγιστο το επουσιώδες, η διαρκής διαμαρτυρία κατέληγε σε γκρίνια και όσο η ευμάρεια επέτρεπε τις μεσοβέζικες έστω διευθετήσεις, όλοι έμεναν στο τέλος, με έναν τρόπο, ικανοποιημένοι. Τώρα, που η κοινωνία αλλάζει βίαια και δραματικά, η δημόσια διοίκηση αρνείται να ακολουθήσει. Η όποια ευελιξία εξακολουθεί να θυσιάζεται σε μικροπολιτικές, ο επόμενος να μη λειτουργεί, ως συνέχεια του προηγούμενου, να ανακοινώνονται δράσεις και προθέσεις που σπάνια ολοκληρώνονται, να ξεχερσώνεται το μακροπρόθεσμο από το βραχυπρόθεσμο. Πράγματι, ένας (ακόμη) διαγωνισμός που ακυρώνεται σ’ αυτούς τους καιρούς, των μεγάλων ανατροπών, ίσως να μην προκαλεί σοβαρές αναταράξεις. Οφείλουμε όμως να ξέρουμε ότι οι συνέπειες «επιστρέφουν» ενισχυμένες. Όχι τόσο στον πολιτισμό ή στη δημιουργία όσο στις σχέσεις κράτους – πολίτη. Δηλαδή, στα θεμέλια. Πηγή:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/10/2012_466806 |
